„Młoda, miła dziewczyna, o górach nie ma pojęcia, ale zdarza się jej zadawać zadziwiająco wnikliwe pytania” – tak Wanda Rutkiewicz oceniła Barbarę Rusowicz w rozmowie z Ewą Matuszewską. Trudno się z tym sądem nie zgodzić. Rusowicz, dla której był to debiut książkowy, nie poczuła się onieśmielona sławą alpinistki. Była wprawdzie wspinaczkowym laikiem, ale nie o szczegółach technicznych chciała rozmawiać. Interesował ją człowiek. Co było dla Wandy ważne w życiu, co się liczyło u innych, jak radziła sobie z wrogością, stresem? Rusowicz potrafiła stawiać celne pytania, bez skrupułów punktując wymijające odpowiedzi, była dociekliwa, a kiedy trzeba – sarkastyczna. Przypierała do muru. Rezultat? W żadnej innej książce Wanda Rutkiewicz nie odsłoniła się tak bardzo jak w tej, w żadnej innej nie była tak szczera wobec samej siebie. Wręcz do bólu.
Większość moich konfliktów wynika tylko z tego, że jestem. Jestem konfliktogenna. Jeżeli nie pasuję ze swoim sposobem życia, sposobem myślenia, sposobem wartościowania, to jakie to wzbudza reakcje? Agresję oczywiście.[…] Jestem taką kobietą, jaką jestem, a nie po prostu kobietą.
Ten wywiad musiał Wandę Rutkiewicz wiele kosztować. Widać to po niektórych jej odpowiedziach – nerwowych, czasem agresywnych. Rusowicz w wielu miejscach zmusiła ją do jednoznacznego określenia swoich poglądów, do zastanowienia się nad sobą. Spotkały się kilka razy, czasem wracając do tematów już przerobionych. Powstała książka gorzka, bolesna, można powiedzieć – rozrachunkowa, z której przebija jednak pasja i spełnione życie. Książka arcyciekawa. Takiej Wandy – wrażliwej, refleksyjnej, o przenikliwej inteligencji, wręcz fascynującej – nie oczekiwałam.
Zobacz artykuł zbiorczy o książkach poświęconych Wandzie Rutkiewicz [klik].
