Nick Bullock to jeden z czołowych i najbardziej utytułowanych brytyjskich wspinaczy. Lwią część życia zawodowego przepracował jako funkcjonariusz i instruktor wychowania fizycznego w więzieniach, w tym również o zaostrzonym rygorze. Umiejętności wspinaczkowe szlifował w górach Szkocji i Walii, gdzie w świetnym stylu dokonał wielu przejść. Pokonał około pięćdziesięciu dróg w Alpach, często obierając za cel te najbardziej wymagające, rzadko powtarzane. Uczestniczył w dwudziestu trzech wyprawach w najwyższe góry świata z alpinistami takimi jak Jules Cartwright, Al Powell, Kenton Cool czy Andy Houseman. Jeśli akurat nie jest na wyprawie, rezyduje w Chamonix (zimą) albo mieszka w swoim vanie w północnej Walii (latem).

Poruszająca książka autorstwa Wojciecha Bajaka, która przedstawia fascynującą historię życia Zbigniewa Korosadowicza człowieka gór, taternika, alpinisty, nauczyciela i założyciela Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. To pierwsza tak kompleksowa biografia Zbigniewa Korosadowicza, pokazująca nie tylko jego osiągnięcia, lecz także wartości, którym pozostał wierny przez całe życie.

Gdyby porównać Tatry do Układu Słonecznego, okazałoby się, że jedną z jego najważniejszych planet jest Hala Gąsienicowa. Zupełnie oddzielna, z niezwykłą atmosferą, stanowi szczególną część tatrzańskiego mikrokosmosu. Jeżeli chce się poznać historię chodzenia po Tatrach, warto zacząć właśnie tutaj: usiąść nad Czarnym Stawem, spojrzeć na szczyty wokół, sprawdzić, jakie szlaki tamtędy biegną. Hala łączy różne części Tatr nie tylko geograficznie, ale i symbolicznie, za sprawą dawnych anegdot, opisów z przewodników i opowieści. To także miejsce, w którym każdemu chyba nasuwa się pytanie: dla kogo dziś są góry? By spróbować na nie odpowiedzieć, Beata Słama wraca do czasów, kiedy w Tatry wybierała się jedynie garstka ciekawskich, a wszystko, co widzieli, było nowe. Do czasów zachwytów nad pięknem krajobrazu, góralskim folklorem, błękitem goryczki i fioletem krokusów. Nie mogło w tej opowieści zabraknąć Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Mieczysława Karłowicza, Mariusza Zaruskiego czy Walerego Eljasza. Nie obyłoby się też bez opisów niezwykłych wycieczek Tytusa Chałubińskiego czy trudów wyprawy Bolesława Prusa. Planeta Hala to także historia miejsc, które stały się symbolami Tatr o wiele później, takich jak taborisko Rąbaniska, Murowaniec czy Betlejemka. I wreszcie to osobista historia samej autorki – warszawianki, która wybrała Zakopane.

Rzeczpospolita gór jest fascynującą opowieścią o ambicjach i sukcesach polskich wspinaczy oraz ich ucieleśnionym, wielopokoleniowym (roz)poznawaniu górskiego krajobrazu. Jednocześnie to opowieść o tym, czym w polskim dwudziestoleciu międzywojennym była nowoczesność i jak wpisywała się w nią ówczesna elita intelektualna Polski. Wreszcie, książka odsłania zawiłości kolonialnego myślenia w odniesieniu do zdobywania i opisywania odległych, a więc egzotycznych ziem i ludów.

Książka Huberta Wiercińskiego należy do nurtu antropologii historycznej, ale jednocześnie poza nią wykracza. Autor przygląda się źródłom i narracjom o nich nie jak historyk, ale jak antropolog. Znaczy to, że próbuje odpowiedzieć na pytania o zwyczaje, tradycje kulturowe i obrazy świata badanej epoki. Jednocześnie jest etnografem, który doświadcza na sobie – jako wspinacz przygląda się własnemu ciału i jego zmaganiom ze skałami i górami, próbując zrozumieć doświadczenie innych.

We wspaniałej historyczno-przygodowej opowieści opartej na latach drobiazgowych badań w archiwach, miesiącach spędzonych w terenie w Nepalu i Tybecie, Wade Davis odtwarza epickie próby zdobycia Everestu. Dzięki dostępowi do listów i pamiętników członków wypraw opowiada o heroicznych wysiłkach Mallory’ego i jego kolegów w obcym, zdradzieckim terenie i przy nieprzewidywalnej pogodzie, umieszczając zmagania wspinaczy w szerokim kontekście historycznym. W stronę ciszy to pięknie opowiedziana, bogata w szczegóły kronika pionierskich ekspedycji i ponadczasowy portret niepowtarzalnego pokolenia żołnierzy i alpinistów.

Album towarzyszący wystawie o tym samym tytule, którą można było oglądać w Muzeum Śląskim w dniach 16.11.2023–23.06.2024.

Reportaż o procesie komercjalizacji wypraw na najwyższy szczyt świata. Dobrze ukazuje główny spór w środowisku: między purytanami, niegodzącymi się na wspinaczkę pełną płatnych udogodnień, a wyrozumiałymi, którzy uważają, że każdy ma prawo do góry. To także historia o wykluczeniu: o „obywatelach i obywatelkach drugiej kategorii”, a więc przewodniczkach, których klienci nie traktują z takim samym szacunkiem jak mężczyzn, oraz Szerpach, z powodów ekonomicznych skazanych na niebezpieczną pracę. Książka Cockrella stara się oddać sprawiedliwość wszystkim, którzy zginęli na legendarnym szczycie, niezależnie od tego, jakie były ich pobudki do podjęcia wyzwania.

Na recenzję książki zapraszam tu [klik].

W książce opisano sześć najgłośniejszych zabójstw dokonanych pod Tatrami. Niewykluczone, że o wielu z nich wielu z nas gdzieś słyszało. Mało kto jednak poznał te sprawy od środka. Od strony tych, którzy odkrywali prawdę, tropili sprawców i w końcu wymierzali im kary.

Bogato ilustrowana publikacja poświęcona wątkom tatrzańskim w twórczości najsłynniejszych polskich artystów związanych z Zakopanem, Tatrami i Podhalem: malarzy, grafików, rzeźbiarzy i architektów. Składają się na nią interesujące rozważania na temat wpływu Tatr na dorobek wybranych twórców oraz zbiór znakomitych prac – od malowniczych widoków przez zakopiańską architekturę po góralskie kostiumy. Podczas tej literackiej wędrówki po górach spojrzymy na leśne knieje, zielone doliny i spiczaste wierchy oczami takich malarzy jak Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Wojciech Weiss i Stanisław Witkiewicz, przyjrzymy się lokalnej ludności uwiecznionej przez Władysława Skoczylasa, Jana Gąsienicę Szostaka czy Zofię Rydet, poznamy też oryginalne realizacje rzeźbiarskie Antoniego Kenara, Antoniego Rząsy, Władysława Hasiora i Grzegorza Pecucha.

Malarki, aktorki, rzeźbiarki, tancerki, literatki. Artystki. Pisały przewodniki turystyczne, przyjeżdżały po literacki temat, odkrywały góralską sztukę, tworzyły teatry i prowadziły szkoły artystyczne. Tańczyły, tkały, pisały i grały. Zdobywały międzynarodowe nagrody. Przyjeżdżały na chwilę albo na zawsze, odpocząć lub pracować, na wakacje lub na leczenie. Zakopianki z urodzenia lub z wyboru. To one współtworzyły legendę stolicy polskich gór. Mimo, że w swoich czasach były tak samo rozpoznawalne, jak ich koledzy, dziś są dużo mniej popularne. Na szczęście w Zakopanem artystek powracają na ulice swojego miasta, by przypomnieć nam o swoim wkładzie w historię tego miejsca. Wielokrotnie nagradzana biografka Natalia Budzyńska, zapraszając nas do barwnego świata artystycznej bohemy sprzed stu lat, kreśli niezwykłe portrety kobiet, bez których Zakopane, jakie znamy dziś, nigdy by nie powstało.