O tym, jak bardzo treść zyskuje w połączeniu z multimediami, przekonuje inna publikacja związana z południową ścianą Lhotse. Chodzi o Królową wydaną przez Fundację Wielki Człowiek. To dziennik, który Jerzy Kukuczka pisał podczas swojej ostatniej wyprawy, uzupełniony różnorodnymi archiwaliami – fotografiami, artykułami prasowymi, listami oraz plikami audio i video ukrytymi w kodach QR i na dołączonej płycie. Lakoniczne notatki Kukuczki same w sobie niosą sporo emocji, ale dopiero wraz z dodatkowymi materiałami zyskują prawdziwie interesujący wymiar. Zajmująco skomponowana całość daleko wykracza poza zadrukowane strony, pozwalając, jak chce wydawca, „bez reszty zanurzyć się w historii z września i października 1989 roku”.
Nad filarkiem wpinam się w polską asekurację w niestromym terenie, obciążam ją i… trach, lecę, próbuję złapać równowagę, macham rękoma, wrzask. Boożee! Po kilkunastu metrach ręka łapie jakąś starą poręczówkę, staję. Boże, czuwasz nade mną, podarowałeś mi drugie życie.
Zapiski spod Lhotse były jedynymi, które Kukuczka poprzedził mottem. Pierwszą stronę ozdobił adnotacją: „Paradise – raj”, dodał też dedykację: „Tym, którzy nigdy nie wrócą i pozostali na zawsze w górach. […] Synom i żonie – którzy zawsze czekają”. Pod datą 28 sierpnia zanotował: „Katmandu – sen o grobach”, dzień później, 29 sierpnia, powtórzył: znów „sen o grobach”. Odczytywane po latach, te rzeczowe, suche wpisy niosą dodatkowe znaczenie, są posłańcami z przeszłości. Mimo zwięzłości i surowości pozwalają zajrzeć za kurtynę czasu, zobaczyć innego Jerzego, wejść na chwilę w jego świat. Królowa, książka niewielka pod względem objętościowym, zapada w pamięć i pozostawia w czytelniku nostalgiczną zadumę nad losem. To niezwykłe spotkanie z prawdziwym Kukuczką. Warto podążyć jego śladami.
Zobacz zbiorczą recenzję o ostatniej wyprawie Jerzego Kukuczki na Lhotse [klik].
